روز نخست جشنواره ونیز با سیب ها؛ یک صدای جدید در سینمای یونان

به گزارش مجله پزشکی، فیلم سینمایی سیب ها (Apples) اولین فیلم بلند کریستوس نیکو کارگردان یونانی از جمله آثاری بود که در روز اول جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد.

با ما همراه باشید و با تور ایتالیا ارزان از به بهترین کشور اروپا سفر کنیم و در شهرهای ونیز، فلورانس و رم بگردیم و بناهای تاریخی این کشور تاریخی را از نزدیک ببینیم.

سیب ها در بخش افق های جشنواره ونیز 2020 شرکت نموده و داستان فیلم در طول یک بیماری همه گیر می گذرد؛ این بیماری باعث ایجاد فراموشی ناگهانی می گردد. آریس یک مرد میان سال است که در طول فیلم در یک برنامه درمانی خاص حاضر می شود؛ برنامه ای که برای شکل دادن به هویت های جدید بیماران دچار فراموشی طراحی شده است.

کریستوس نیکو کارگردان فیلم سینمایی سیب ها سابقه دستیاری برای یورگوس لانتیموس کارگردان مشهور یونانی را دارد.

لانتیموس را باید مشهورترین و بهترین کارگردان سال های اخیر سینمای یونان در نظر گرفت؛ او برجسته ترین نماینده موج عجیب (weird wave) سینمای یونان نیز به حساب می آید که از سال های آغازین قرن بیست و یکم فیلم سازی را آغاز کرد و با ساخت فیلم دندان نیش به شهرت رسید. کریستوس نیکو نیز در همین فیلم دستیار لانتیموس بود.

کارگردان فیلم سیب ها در عین حال سابقه دستیاری ریچارد لینکلیتر را در فیلم پیش از نیمه شب (Before Midnight) دارد.

تأثیر فضای فیلم های موج عجیب سینمای یونان، شخص لانتیموس و همچنین سبک ریچارد لینکلیتر را می توان در سیب ها احساس کرد اما فیلم در عین حال ویژگی های خاص و ویژه خود را دارا است و قادر است روی پای خود بایستد.

در حال حاضر 4 نقد درباره این اثر سینمایی در وب سایت راتن تومیتوز به ثبت رسیده که هر 4 نقد با رضایت نسبت به اثر همراه بوده است.

در ادامه بخش هایی از نقدهایی که درباره این اثر سینمایی نوشته شده را مرور خواهیم کرد.

هالیوود ریپورتر / دیوید رونی

کریس نیکو که پیش زمینه فعالیت اش شامل کار به عنوان دستیار کارگردان فیلم دندان نیش بوده، خود را به وسیله فیلم اول جسورانه اش سیب ها به عنوان یک صدای جدید و هیجان انگیز در موج عجیب سینمای یونان مطرح نموده است.

فیلم هم زمان که به ظاهر سرد و بی روح به نظر می رسد، دردناک و سورئال است؛ یک مراقبه گیرا درباره دستکاری حافظه در جهت از میان بردن درد که با توجهی وسواس گون نسبت به ترکیب بندی های بصری و شنیداری ساخته شده است.

ورایتی / پیتر دبروج

کریستوس نیکو نمی توانست پیش بینی کند که فیلم اولش سیب ها قرار است در چه دنیای ناشناخته ای اکران گردد اما این خود شاهدی است بر قدرت تمثیل اصلی این کمدی تراژدی غم انگیز که قادر است اینطور بر دنیای واقعی ما انطباق پیدا کند.

نیکو پیش از این پروژه به عنوان دستیار کارگردان سابقه همکاری با یورگس لانتیموس را در فیلم دندان نیش و همکاری با ریچارد لینکلیتر را در فیلم پیش از نیمه شب در کارنامه داشت اما سبک او متمایز به نظر می رسد؛ سبکی پخته تر از بعضی همکاران یونانی فیلم اولی اش.

سیب ها کیفیتی عمیق و فکورانه دارد که تا حدی در سینمای مدرن معمول نیست، در واقع اثر فضایی را برای مخاطب خالی می گذارد تا خود را به نوعی در موقعیت شخصیت اصلی قرار دهد. اما در عین حال اطلاعات کلیدی در فاصله بین کات ها پنهان می گردد و ما را به نوعی گمراه می سازد؛ این گمراهی مخاطب، هم پای شرایط ذهنی بی ثبات شخصیت ها حرکت می نماید.

گاردین / زان بروکس

اگر انتخاب نمایندگان آثار جشنواره فیلم ونیز به دنبال فیلمی مناسب افتتاحیه بخش افق های جشنواره می گشتند به سختی ممکن بود اثر مناسب تری از سیب ها، فیلم تند، تلخ و عجیب کریستوس نیکو پیدا نمایند.

من می پذیرم که در مقابل آثار موج به اصطلاح عجیب سینمای یونان بسیار مشتاق یا شاید بسیار بردبار عمل می کنم؛ اما آنچه باعث می گردد سیب ها تنها یک کپی ساده از آثار لانتیموس نباشد نوعی خوش بینی نهایی درون آن و راستا متفاوتی است که فیلم در مقایسه با آثار لانتیموس طی می نماید.

اسکرین دیلی / وندی آید

این اثر به شدت ماهرانه و رضایت بخش که به عنوان فیلم اول ساخته شده حقیقتا فیلمی ویژه است.

فیلم با سبک تعمدا غیراحساساتی که با فضایی سورئالیستی همراه شده و شوخ طبعی پوچ گرایانه و خشک اش نه تنها یادآور آثار موج عجیب سینمای یونان همچون آثار لانتیموس است بلکه سبک پردازی مالیخولیایی کارهای چارلی کافمن را هم به یاد می آورد.

با این حال سیب ها آن قدر متمایز است که هرگز گمان نکنیم فقط از چنین آثاری مشتق شده است. گرچه فیلم در دوره معاصر و دیجیتال نمی گذرد اما به شکل مشهودی تفسیر کنایه آمیزی از فرهنگ سلفی (Selfie-culture) و این ایده فراگیر ارایه می دهد که یک تجربه بی اعتبار است مگر آنکه در اینستاگرام ثبت شده و تأیید گردد. ولی تم های فیلم حتی از این هم عمیق تر می گردد.

اگر بخواهیم از آبراهام لینکلن نقل قول کنیم باید گفت: حافظه ی هیچ کس آن قدر خوب نیست که دروغ گوی موفقی باشد. این جمله مطمئنا برای افراد مبتلا به فراموشی صادق است. به همین دلیل به تدریج برای مخاطب واضح می گردد که آریس (شخصیت اصلی فیلم) در حال پنهان کردن چیزی است.

آشکارکردن آنچه پنهان شده به وضوح ضربه عاطفی قابل توجه سرانجام فیلم را کاهش می دهد. پس شاید کافی باشد که به همین نکته بسنده کنیم و بگوییم ممکن است حافظه نگهبان همه چیز باشد و همچون یک گنجینه عمل کند اما برای بعضی دیگر فراموشی بی نهایت ترجیح دادنی تر است.