نقد فیلم الویس: پادشاهی بربادرفته موسیقی راک (جشنواره ی کن 2022)
به گزارش مجله پزشکی، باز لورمن پس از 9 سال و بعد از فیلم گتسبی بزرگ، اینبار با فیلم الویس و در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن، به میدان سینما بازگشته است.
همانطور که از نامش برمی آید، این اثر راجع به یکی از چهره های اسطوره ای تاریخ موسیقی جهان و سبک راک یعنی الویس پرسلی است، کسی که با اغواگری های خود بر روی صحنه و اجراهای پرشور و حرارتش، لقب پادشاه راک اند روال را از آن خود نموده بود. این فیلم بر روی روز های ابتدایی ظهور و موفقیت پرسلی و ارتباط پیچیده اش با مدیر برنامه خود کلنل تام پارکر تمرکز دارد که ایفای نقش او بر عهده تام هنکس است.
این فیلم موزیکال که بازیگر کمتر شناخته شده ای به نام آستین باتلر را در نقش اصلی خود دارد، نتوانسته است مثل خود پرسلی، پرده نقره ای را آتش بزند و منتقدان را راضی کند. این فیلم در وبسایت متاکریتیک امتیاز 62 از 100 را از آن خود نموده است که نمره متوسطی به شمار میرود. این فیلم به رغم اینکه درباره موسیقی و چهره ای نمادین است، نتوانسته به عمق شخصیتی الویس پرسلی و فراز و فرود های زندگی او نفوذ کند و با وجود اینکه باتلر، نمایش قابل قبولی از خود ارائه نموده است، تنها نگاهی گذرا و از دید لورمن به وجوه موفقیت پرسلی دارد.
اسکرین دیلی - تیم گریرسون
الویس پرسلی هنرمندی جنجالی بود که پویایی اغواگرایانه او، جوانان را به هیجان می آورد. باز لورمن با ساخت فیلم الویس این میراث را گرامی می دارد که مجلل، آتشین و اغراق شده است، دقیقا آن طور که هر کسی که از کارگردان فیلم مولن روژ انتظار دارد. آستین باتلر با قدرتی حیرت آور ظاهر می گردد و صحنه های مجذوب نماینده کنسرت ها را چنان به تصویر می کشد که به یادمان می آورد چه چیزی درباره پادشاه راک اند روال، غیر قابل انکار بود. اما کوشش این فیلم بیوگرافیک برای رفتن به ژرفای زندگی این اسطوره نمادین، کمتر باورپذیر است.
جای تعجب ندارد که این فیلم حیرت انگیز به نظر می رسد که به لطف طراحی لیاس کاترین مارتین و طراحی صحنه ی کارن مورفی میسر شده است که ادای احترامی به دوران اوج پرسلی در فاصله بین سال های 50 تا 70 است. تصویربرداری فیلم نیز در سکانس های اجراهای روی صحنه درخشان است و آن نوستالژی رنگ و رو رفته قدیمی را دور می اندازد و به تجربه ای سرزنده تبدیل می نماید. سکانس های الویس به مدد حضور باتلر ناشناس و جوان، به ما می گوید که چرا پرسلی همچنان به عنوان یک چهره موسیقی شایسته احترام است و لورمن و باتلر، یکی پس از دیگری سکانس های پرشور ور حرارت را ردیف می نمایند و به وجدمان می آورند.
ورایتی - اوون گلایبرمن
اگر گروه بیتلز را قلم بگیریم، الویس شاید افسانه ای ترین چهره موسیقی عامه باشد. این موضوع سبب می گردد تا او به انتخابی وسوسه انگیز برای ساخت فیلمی بیوگرافیک بدل گردد اما از طرفی روایت داستان او را به چالشی بی نظیر تبدیل می نماید. همه چیز درباره الویس از ظهور و سقوط و اتفاقاتی که ما بین این دو نقطه افتاده است، چنان در مخیله ما حک شده است که وقتی شما فیلم بلند دراماتیکی از زندگی او می سازید، تنها یک افسانه را از قبرش بیرون نمی کشید بلکه دارید با او رقابت نیز می کنید. چالش اصلی اینجاست که شما چه چیزی سر میز می آورید که پر سر و صدا تر و شگفت انگیزتر از خود حقیقت باشد؟
الویس باز لورمن مثل یک رویای تب دار پر از شور و انرژی 2 ساعت و 39 دقیقه ای است، فیلمی باشکوه که حماسه الویسی درون فکر ما را به یک اجرای اپرای باشکوه و درخشان تبدیل می نماید. لورمن که شاهکار غمناک و خیره نماینده مولن روژ در کارنامه خود دارد، علاقه چندانی به کارگردانی یک اثر سینمایی بیروگرافیک پیش پا افتاده ندارد و چه کسی این را از او می خواهد؟ لورمن هنگام ساخت فیلم هایش، هر چیزی را که در اوج باشد، نشان می دهد و هر چیز ملال آور دیگر را قیچی می زند و دور می اندازد. او تلنگری به خیالات ما می زند و موفقیت سر صحنه پادشاه راک را پیش چشم می آورد، شهرتی که ریشه عمیقی در موسیقی نوابغ سیاه پوست داشت.
اما الویس با تمامی آتش بازی های لورمن که گیرایی خاص خود را دارد، همواره قانع نماینده نیست و بعضا نسنجیده و با تصاویر پراکنده ای همراه است که اینگونه به نظر می رسد که به قدر کفایت دراماتیزه نشده است. آستین باتلر 30 ساله که در نقش الویس ظاهر شده است، آن چشمان خواب آلود و حرکات لب های او را بسیار خوب ادا می نماید، اما شبیه سازی او از الویس، هیچگاه شما را تحت تاثیر قرار نمی دهد. فیلم با اینکه درباره جهانی موسیقی است، اما آن تجلی موسیقایی را دارا نیست، صحنه هایی که هوش از سرتا ببرد و قلب شما را با جادوی راک اند روال تسخیر کند.
گاردین - پیتر بردشاو
باز لورمن دوباره یک هیاهوی الکی پر زرق و درخشان سینمایی تحویل ما داده است، دقیقا همان پولکی هایی که روی سر مولن روژ و جی گتسبی ریخته بود و درست مثل آلن پاتریج که گفته بود محبوب ترین آلبومش از بیتلز، برترین آلبوم آن هاست، لورمن هم فیلمی به ما داده است که فکر می نماید برترین اثر سینمایی درباره اولیس است.
این فیلم 159 دقیقه ای، یک مونتاژ مجلل و در عین حال فراموش شدنی است که هیچ تنوعی در ریتم خود ندارد و با خاتمه یافتن فیلم، ممکن است سوالات بی خاتمهی از خودتان بپرسید که لورمن درباره موسیقی الویس چه فکر می نماید؟ آیا او برای مثال بعضی از آهنگ های الویس را به آثار دیگرش ترجیح می دهد یا بعد از اینکه 20 ثانیه گذشت، خیال نموده که اصل مطالب را گرفته و اسپاتیفای می بندد؟
لورمن آشکارا علاقه ای به آنالیز رابطه ناکارآمد بین الویس و مدیر برنامه خود که موضوع محوری فیلم است، ندارد و بازی باتلر در نقش پرسلی نیز به رغم شایستگی چندان الهام بخش نیست. لورمن حتی نسبت به وجوه درونی شخصیت های او نیز بی علاقه است و مرگ زندگی فردی مهم مثل پارکر را صرفا با بی اعتنایی و در تیتراژ خاتمهی فیلم نشان می دهد. از طرفی لورمن علاقه دارد که الویس را از طعنه، شکست ها و رنج و عذاب نجات دهد و تنها شکوه حضور او بر روی صحنه را سرتیتر فیلم خود کند. به نظر می رسد که این فیلم نیز تنها یک اقدام برای ارائه تصویری بدلی از الویس بود که هیچ هدفی خاصی در خود نداشت.
هالیوود ریپوتر - دیوید رونی
اینکه شما چه حسی نسبت به الویس لورمن دارید، عمدتا به این مربوط است که چه حسی درباره سبک پر زرق و برق و ماکسیمالیسم ویژه او دارید. نتیجه کار، فیلمی است که با لحظات ملودرام شما را به وجد می آورد و شدیدا سرگرم نماینده است.
سوال اصلی این است که آیا باتلر می تواند یکی از ماندگارترین نماد های تاریخ فرهنگ عامه آمریکا را به درستی از آب دربیاورد؟ جواب یک بله کامل است. حرکات او بر روی صحنه، مجذوب نماینده و مبهوت نماینده است و او به خوبی آن پارادوکس تراژیک موفقیت را که با رویای آمریکایی گره خورده است، به تصویر می کشد.
شاید عده ای آرزوی این داشتند که با فیلم بیوگرافیکی روبرو شوند که دسترسی بیشتری به قلب خونین و زخم خورده داستان بدهد، اما الویس از حیث به تصویر کشیدن چیزی که او را به یک ستاره تابناک در آسمان موسیقی بدل کرد، بسیار خوب کار خودش را انجام می دهد. سکانس های اجراهای زنده بسیار مجذوب نماینده است که دستپخت مندی واکر است. شاید بسیاری این فیلم را به خاطر جلوه هایش نادیده بگیرند، اثری که انقدر در لایه های سطحی مجلل خود می ماند که از رفتن به زیر پوست موضوع محوری خود سر باز می زند، اما به عنوان ادای احترامی به یک قهرمان غیرعادی اجراهای صحنه ای، این فیلم مثل یک ستاره می درخشد.
منبع: دیجیکالا مگ