پیامی پس از 142 بار تماس؛ جان پدر کجاستى - مجله پزشکی

به گزارش ایران، شاید فقط باید یک همزبان باشى تا درد و رنج این جمله را با تمام وجود حس کنى. فقط پدران یا مادرانی از این دیار جنگ زده و پرتنش می توانند حس این جمله را بیان نمایند. 142 بار تماس، بعد از آن پیغام و دست آخر شنیدن خبری که کل دنیا را روی سرت آوار می نماید.

اتفاق ساده و کوچکی نیست، ولو اینکه بی سابقه نباشد. واژه کم مى آورد در ماتم کابل. جمله ها توان بازگویی غم کابل را ندارند. این کابل خسته و غم زده... چه می کشی کابل جان در غم از دست دادن 22 جوانت. بیست و دو جان پدر و مادر. چه می کشی کابل جان در غم پرپر شدن محمد بلال، محمد ادریس، محمد داوود، حسنا، خنیفه، مرضیه، سهیلا و.... محمد راهبد که همین چند هفته پیش در یک جایی از همین شهر شلوغ کابل ایستاده بود و با صورتی پر از امید و لبخند برای هموطنانش از زندگی حرف زد: زندگی سراسرش جنجال است، سراسرش درد است، سراسرش غم است، سراسرش مشکل است، فشار است اما باز هم بر این لب ها لبخند است. به خاطر اینکه زندگی هر چه باشد پیر می گردد و باید زندگی کنیم پس زندگی کردن با لبخند هیچ نقصه ندارد (بدی ندارد) لبخند را فراموش نکنیم.اینها را گفتی تا قوت قلبی برای هموطنانت باشی دریغ که زندگی بخشی اش درد است بخشی از زندگی جنگ است...

ماجرای حمله به دانشگاه از زبان یک هم دانشگاهی

ساعت 11 ظهر است و دانشگاه هم پرهیاهو. بعضی از دانشجویان سرکلاس درسند و عده ای دیگر در حیاط دانشگاه نشسته اند و گپ می زنند ناگهان صدای گلوله همه شان را شوکه می نمایند. صدا از سمت شمالی دانشگاه است جایی که دانشکده حقوق در آنجا قرار گرفته. اینها را شیخ احمد سیغانی دانشجوی رشته علوم اجتماعی- باستان شناسی دانشگاه مرکزی کابل می گوید: صدا خیلی نزدیک بود همه شوکه شده بودند. ما از دانشگاه خارج شدیم اما از هم دانشگاهی هایمان که در دانشکده حقوق بودند شنیدیم که 3 نفر با لباس نیروهای نظامی افغانستان وارد دانشگاه شدند. هر کسی نمی تواند وارد دانشگاه گردد و نمی دانیم که چطور این سه نفر توانستند در دانشگاه حاضر شوند. دانشگاه چهار در اصلی دارد که آنها از در شمالی وارد شدند. اولین دانشکده در نزدیکی این در هم دانشکده حقوق است. مردان مسلح وارد طبقه اول و اولین کلاس دانشکده شدند. نمی دانم چند دانشجو سرکلاس بود. آنها در همان کلاس آغاز به تیراندازی کردند. هفت دانشجو در آن کلاس شهید شدند. خیلی ها صدای تیراندازی را شنیدند از کلاس ها بیرون آمدند و فرار کردند. البته راه فرار هم کم بود. این سه مرد مسلح فقط شلیک می کردند و وارد طبقه دوم دانشکده شدند وارد کلاسی شدند و چند دانشجو را به گروگان گرفتند. خیلی از بچه ها از پنجره خودشان را به پایین پرتاب کردند و چند نفری جانشان را این شکلی از دست دادند. افراد مسلح دانشجویان گروگان را هم کشتند. به هیچ کس رحم نکردند آخر اینها جوان بودند کلی آرزو داشتند. پلیس از ساعت 11 تا 6 بعدازظهر با مهاجمان درگیر بود. پلیس نگران گروگان ها بود. آنها همه گروگان ها را کشتند. دانشجویانی که عزیز افغانستان بودند. نیروهای نظامی که فهمیدند دانشجویان همه کشته شدند حمله کردند و هر سه نفر را کشتند. وقتی وارد دانشکده شدیم 22 نفر شهید و 40 نفر هم زخمی شده بودند. این دانشجوی دانشگاه کابل درباره هم دانشگاهی هایش می گوید: من این دانشجویان را از نزدیک نمی شناختم. فقط محمد راهبد را می شناسم که فعال سیاسی دانشگاه بود. چقدر امید به تغییرات داشت. دوست داشت افغانستان آباد و مترقی گردد. آرزویش این بود که افغانستان به صلح و آرامش برسد. همه دانشجویان افغانستان آرزو داریم که کشورمان به صلح، رفاه و آرامش برسد ما آمدیم با هزار مشکل درس بخوانیم تا کشورمان را آباد کنیم. این چه سرنوشت شومی است که بر ما وارد شد. داعش یا طالبان چطور به خودشان اجازه می دهند وارد یک محیط دانشگاهی شوند و محصلانش را بکشند.

افغانستان آرامش می خواهد

محمد ظاهر رضایی استاد دانشگاه کابل است. او در آن روز تلخ در دانشگاه نبود اما از زبان دانشجویانش شنیده که چگونه دانشکده حقوق غرق در خون می گردد: 23 هزار دانشجو در این دانشگاه تحصیل می نمایند. این دانشگاه یکی از بزرگترین و بهترین دانشگاه های افغانستان است یک چیزی شبیه دانشگاه تهران شما. تدریس دانشجویان در این دانشگاه سه زمان مختلف در روز دارد. زمان یک و دو مخصوص دانشجویانی است که کار نمی نمایند و فراغت دارند می توانند در هر ساعتی کلاس بردارند. این دانشجویان از صبح تا ساعت 4 بعدازظهر در کلاس درس حاضر می شوند. زمان سوم دانشگاه که از ساعت 5 تا 8 شب است مخصوص دانشجویان شاغل است. این اتفاق در ظهر سه شنبه افتاد و متأسفانه جوان های کم سن و سال این دانشگاه شهید شدند. این دانشجویان عاشق این هستند که درس بخوانند تا کشور را آباد نمایند شما ببینید سه شنبه این رخ داد. دانشجویان چهارشنبه سرکلاس درس بودند. بعضی از استادان به دانشگاه نیامدند دانشجویان پیگیر استادان شدند. آنها هم گفتند به خاطر حمله روز قبل نیامدند اما دانشجویان خواستند که آنها کلاس ها را برقرار نمایند. دانشجویان به استادان گفتند باید درس بخوانیم، جنگ نمی تواند جلوی پیشرفت ما را بگیرد، طالبان و داعش می خواهند ما سر کلاس نرویم آنها می خواهند ما را بترسانند، دختران این کشور نیز همه مشتاق یادگیری هستند.

او با اشاره به اینکه کشور سالیان سال است درگیر جنگ شده می گوید: هر روز که از خواب بیدار می شویم می فهمیم که حمله انتحاری شده، کسی گروگانگیری نموده یا انفجاری انجام شده است این اتفاقات برای مردم کشورم دیگر عادی شده همین یک هفته پیش بود که یک حمله انتحاری به دو اتوبوس دانش آموزان سال دوازدهمی شده بود اما صدای کشته شده های دانش آموز شنیده نشد. این کشته شدن های هر روز، دردآور است این انفجارهای هر روز برای مردم دیگر عادی شده است. این چه صلحی است؟ این کشور آرامش می خواهد.

ممنون همسایه

حمله داعش به دانشگاه کابل حادثه تلخ و غم انگیزی بود که مثل یک آوار، بر سر مردمی که سال هاست خواب صلح را می بینند فرو ریخت. تلخی این ماجرا به حدی بود که دل کاربران شبکه های اجتماعی را هم به درد آورد تا آنها هشتگ جان پدر کجاستی دانشگاه کابل، ایران غم شریک افغانستان را به راه اندازند. در حقیقت کاربران ایرانی برای برادران و خواهران افغانستانی خود نوشتند. بعضی ها به مردم افغانستان تسلیت گفتند و بسیاری هم آرزوی آرامش و صلح برای این مردم داشتند. عده ای هم با هشتگ جان پدر کجاستی در فضای مجازی نوشتند. یکی نوشت: قلبم با این سه کلمه آتش گرفت. جان پدر کجاستی. یکی دیگر نوشت: در قلب کابل زیبا دانشگاه را به رگبار ظلم سرخ پوش نموده اند و چه جوانانی اسماعیل می بینی چه جوانانی! دیگری نوشت: به قربان این چهره زیبایت، به قربان این کلام شیرینت و لعنت به طالبان. بعضی ها هم جنگ و داعش را نفرین کردند: تصاویر کشتار در دانشگاه کابل خیلی دردناکه. این چه تلاشی برای صلحه. لعنت به داعش.در این میان توئیت وزیر ارتباطات بود که حسابی بین کاربران فضای مجازی دست به دست می شد.

محمدجواد آذری جهرمی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران در حساب کاربری خودش نوشت: خدا امید هیچ کسی رو ناامید نکنه. 142 بار تماس و دست آخر پیغامکی که جان پدر کجاستی؟ قلب هر انسانی از شنیدن و دیدن این اتفاق ناگوار می گیره. لعنت به ترور و تروریسم، لعنت به جهالت. عده ای هم این شعر الیاس علوی شاعر افغانستانی را به اشتراک گذاشتند: کاکا از چاه که آب می کشی، چای که دم می کنی، مزه خون نمی دهد؟ البته کاربران افغانستانی هم در جواب این همدردی ها گفتند: ممنون همسایه.

در کنار همه اینها، دانشجویان دانشگاه های مختلف در ایران از جمله دانشگاه علامه طبابایی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)، شیراز، اصفهان، گیلان و علوم پزشکی مشهد و بعضی دیگر از دانشگاه ها علاوه بر صدور بیانیه در محکومیت این حمله تروریستی، با روشن کردن شمع یاد دانشجویان کابل را گرامی داشتند. همچنین جمعی از دانشجویان دانشگاه های مشهد هم پنجشنبه شب با حضور در مقابل سرکنسولگری افغانستان در این شهر و روشن کردن شمع با بازماندگان حادثه تروریستی دانشگاه کابل ابراز همدردی کردند.

کابل از چه گریان نموده ای؟

حمیده امینی فرد/ کابل از چه نشسته ای، وقتی برای غصه نیست. صورت شرمگین دشمنانت را به فراموشی سپار، نسیم عشق از غرب سرزمین های همجوارت، ترانه همدلی می خواند.... کافی است تا رد گوش هایت را به صدای شعر فارسی از پشت کوه بابا بسپاری تا هریرود آوای آپه (خواهر) آشنایت را از تهران پیش چشم هایت نوازش کند. نگاه کن، این آزادی است، برج آزادی! همان آزادی که سال ها برایش جان دادی تا یک روز که حالا همان یک روز است از لابه لای زخم های استعماری ات، سرود ملی دا وطن افغانستان دی داعزت دهرافغان دی را با افتخار فریاد بزنی.... همسایه ات ایران، اندوه تلخ این روزهای جوانانت را دیده است، خیابان هایش را، نمادهای سربلندی اش را، نه! کوچه کوچه هایش را فرش راه تو ای خانه صلح، ای خانه غیرت نموده است تا دوباره آفتاب تابانت بر آسمان کبودت رخ بیفکند. کابل از چه گریان نموده ای؟ (گریه می کنی) از دردی که ناجوانی ها (نامردی ها) بر وجودت انداخته، سرت را بالا بگیر ای پلنگ برفی دلیر، ای لاله چالاک.... کوه های پامیر، استقامت را از تو به عاریه گرفته اند، تو ای بام دنیا آغوشت را به روی شانه های البرز باز کن، زخم های تنت برای او غریبه نیست... اشک هایت را از پس هیرمند به جان تشنه جهیل سیستان روانه کن، شکوه هایت را ز اهرمن پیش پای اسطوره ها بریز، آن موقع که از بوی خاک زابل و سمنگان ات، مست شعر پارسی شده ایم..... ای قندهار شیرین زبان، طعم تلخ جان پدر کجاستیات را از کام گس این روزهای ما بردار... دنیا شادی ات را دوباره برپا کن، رباب ات (ساز ملی افغانستان) را از نو کوک کن و بر تن رنجیده ما، آهنگ از راه دور ماه تابان آمده را بنواز.....به گزارش ایران، شهرداری تهران در روزهایی که کابل در غم از دست دادن دانشجویانش در پی یک حمله تروریستی به ماتم نشسته بود، در یک اقدام قابل تحسین، بنرها و بیلبوردهایی را به نقطه عطف این ماجرای تلخ یعنی پیغام دردناک یک پدر به دخترش با عنوان جان پدر کجاستی اختصاص داد... این اقدام با واکنش مثبت بسیاری از شهروندان در داخل و خارج کشور روبه رو شد و یک همدردی مشترک از ملت ایران را به نمایش گذاشت. جالب اینکه بیشتر مخاطبان این بیلبوردها، جوانان افغانستانی بودند که با نوشتن جملاتی همچون ممنون همسایه در شبکه های اجتماعی از ابراز همدردی مردم کشورمان با مردم افغانستان و خانواده های شهدای حادثه تروریستی دانشگاه کابل قدردانی نموده بودند.

همچنین همزمان با سومین روز شهادت دانشجویان دانشگاه کابل، شامگاه پنجشنبه ویدئو مپینگ برج آزادی تهران با موضوع حادثه تروریستی دانشگاه کابل و اعلام همبستگی با مردم افغانستان اجرا شد. در این مراسم عبدالغفور لیوال سفیر افغانستان در ایران هم حضور داشت.